Sąsiednia wioska, ok. 7 km od misji. „Ty jesteś pasterzem?” – starszy mężczyzna, ubrany w czarny garnitur, białą koszulę i czarny krawat zbliżył się do mnie. W ręku trzymał Biblię. „Tak, jestem księdzem, misjonarzem w Kościele katolickim”, odpowiedziałem. „I ty uczysz o Bogu, który jest Panem nieba i ziemi?” – podsunął Biblię do mojej twarzy tak, że dotykała mego nosa. „Tak, tego uczę”, odpowiedziałem. „Okłamujesz ich! To ciemność – szatan – przejęła władzę i króluje nad światem. Pokażę ci, kto obecnie króluje”. Złapał mnie za rękę i siłą poprowadził do jednego z domków, wepchnął do środka i zatrzasnął drzwi. W mroku rozpoznałem kształty łóżka i coś przykrytego pod
kocem. Pod ścianą siedziały trzy starsze kobiety. Skłoniłem głowę i usiadłem na łóżku. Zobaczyłem twarz młodej kobiety. Była to Kelatlegile, 35-letnia kobieta, matka trójki dzieci. Patrzyłem jej w oczy – nie było w nich życia. Umierała z powodu komplikacji HIV. Delikatnie podniosłem jej ciało–szkielet i przytuliłem.

„Gdzie jesteś, Boże?”, wzrok utkwiłem w ciemnym punkcie na ścianie. Logika szukała odpowiedzi, a serce pogrążyło się w niepewności. Cisza. Tylko cisza. Żadnej odpowiedzi. „Powiedz, gdzie jesteś teraz, kiedy umiera Twoje dziecko? Ona ma życie przed sobą, małe dzieci do
wychowania. Dlaczego pozwalasz, aby zło i śmierć rządziły światem?”. Cisza. Bóg milczał. Minęła długa chwila. „Ja jestem” – usłyszałem cichy, delikatny, a zarazem zdecydowany głos. „Ja jestem, a ty mnie nie dostrzegasz; ty, który uczysz o mojej miłości i o moim królestwie”. Krople łez popłynęły po moich policzkach. „Ja byłem tutaj przed tobą, jestem teraz i będę do końca. Nie bój się o Kelatlegile, niosę ją na moich ramionach. Wkrótce będzie tam, gdzie nie ma zła, ciemności i śmierci”. Delikatnie położyłem ciało Kelatlegile na łóżku i przykryłem kocem. Wyszedłem.

Starszy mężczyzna był już przy mnie. Ponownie poczułem jego Biblię tuż przy moim nosie. Nasze spojrzenia spotkały się w milczeniu. Minęła chwila, skłonił głowę, przytulił Biblię do piersi i odszedł. Gdy Kelatlegile umierała, byłem w wioskach misyjnych. Po powrocie poszedłem na jej grób. Serce płonęło ciepłem i światłem wiary. Wiedziałem i wierzyłem, że nie była sama.

Janusz Prud SVD, Botswana, "Misjonarz" 02/2019, za: www.rownoleznik.werbisci.pl

Wyrażamy wielki znak miłości bliźnich, gdy ratujemy dusze czyśćcowe Mszami Świętymi, modlitwami, jałmużnami 
i innymi uczynkami pobożnymi.  /o. S. Papczyński MIC/

Święty Jan Maria Vianney dużo uwagi w swoim nauczaniu poświęcił duszom czyśćcowym. Był przekonany, iż: „ten który się modli za duszami w czyśćcu cierpiącymi skoro tylko stanie przed trybunałem Jezusa Chrystusa dla zdania rachunku ze swego życia, dusze owe już staraniem jego uwolnione z czyśćca rzucą się do stóp Zbawiciela i powiedzą: Panie zlituj się nad tą duszą. Ona wyrwała nas z płomieni, ona za nas uczyniła zadość Twej sprawiedliwości. Zapomnij jej przewinienia jak ona błagała żebyś zapomniał o przewinieniach naszych.”

Język jakim przemawiał święty proboszcz z Ars wydaje się przestarzały, jednak myśli o duszach czyśćcowych zawsze aktualne. Dzięki łasce Bożej dusze te, mogą otrzymać dar poznania modlitw, ofiar, które składają żywi w ich intencji. Jest to możliwe, ponieważ kościół to wspólnota i rzeczywistość widzialna i niewidzialna (tych, którzy na niej jeszcze żyją i tych, którzy zostali już z niej powołani).

Tak więc żyjący mogą wstawiać się za duszami czyśćcowymi, które cierpią i bardzo pragną dołączyć do grona świętych w niebie. A z drugiej strony żyjący na ziemi, mogą doświadczać pomocy od dusz czyśćcowych.

30 Mszy Świętych w listopadzie
za zmarłych

W listopadzie każdego roku, w kaplicy naszego Domu Misyjnego, odprawiamy 30 Mszy Świętych za poleconych zmarłych z rodzin, krewnych, przyjaciół, znajomych, dobroczyńców, dusze w czyśćcu cierpiące.